MOVEMBER JAKO SYMULAKRA TROSKI O MĘŻCZYZN

Listopad. Każdego roku ten miesiąc sprowadza do nas rytuał, który wydaje się prosty: dorastającym mężczyznom każemy zapuszczać wąsa, a świat patrzy — rzekomo — w skupieniu i trosce. Movember. To słowo brzmi jak dziecięca gra, wymyślona dla dorosłych mężczyzn, którzy chcą czuć się częścią czegoś większego, nie podejmując żadnych rzeczywistych wysiłków. Proszę mnie wysłuchać bez obrony: nie chodzi tutaj o same zbiórki pieniędzy czy statystyki funduszy. Chodzi o fundamentalny schemat psychiczny, który opanował Nasze społeczeństwa — gdzie pozorowanie troski zastępcze zastępuje działanie rzeczywiste, gdzie maska działalności społecznej przesłania pasywność i obojętność głęboką jak przepaść.

Każdego roku na świecie mężczyźni umierają z powodu depresji, lęku, izolacji i ostatecznego desperackiego kroku — samobójstwa. Cztery razy więcej mężczyzn niż kobiet pozbywa się swojego życia. Co czternaście minut w Stanach Zjednoczonych mężczyzna kończy się nie ze świata. To jest realność, która czeka w cieniu. Tymczasem my, jako społeczeństwo, zbieramy się w poczuciu moralnej wyższości, aby wyrosnąć sobie czasowe owłosienie twarzy, jakby to miało cos zmienić w architekturze naszej zbiorowej obojętności.

Artykuł ten prowadzi cię w głębokie omachy problemu, który leży pod powierzchnią Movember — badając psychologiczne mechanizmy, które pozycjonują tę kampanię nie jako rozwiązanie, ale jako doskonałą ilustrację naszego społecznego fetyszu: bycia postrzeganym jako osoba, która dba, bez faktycznego bycia osobą, która działa. To brutalny rozrachunek z hipokryzją, którą wszyscy — każdego z Nas — praktykujemy z emocjonalnym niedozwolonym spokojem.

Psychologia Pozorowania: Jak Społeczeństwo Kupuje Rozgrzeszenie

Zanim sięgniemy po naukę, pozwól, że opowiem Ci coś o naturze ludzkiej. My — gatunkiem — jesteśmy mistrzami w tworzeniu złudzeń. Stwierdzamy sobie że zrobiliśmy coś, zanim faktycznie cokolwiek zrobimy. Psychologia społeczna ma na to termin: virtue signaling — a bardziej trafnie, pozorowanie cnoty. Ale Movember jest jeszcze bardziej wyrafinowanym wariantem tego zjawiska. To co Arystoteles nazwałby scheinvernunft — pozorem rozumu — zastosowanym do moralno-społecznych działań.

Gdy mężczyzna decyduje się uprawiać wąsa w listopadzie, jego mózg uwalnia dawkę dopaminy. Czuje się, że jest częścią czegoś ważnego. Może rozmawiać o samobójstwach mężczyzn — tematu, które zwyczajnie unika. Ta rozmowa — przeprowadzona w pubie, w mediach społecznych, przy piwie — daje mu poczucie, że wziął na siebie odpowiedzialność za problem. Ale tu jest wilczy podstęp: rozmowa nie jest działaniem. Świadomość nie jest interwencją. Emocjonalne zaangażowanie w problem nie leczy samego problemu.

W 2023 roku światowe zasoby zdrowia psychicznego skoncentrowane są przede wszystkim na grupach, które głośno krzyczą. Movember, z jego milionami uczestników, kształtuje strukturę naracyjną naszych priorytetów. Ale czy te zasoby faktycznie trafiają tam, gdzie są potrzebne? Dane Movember Foundation mówią, że od 2003 roku zebrano prawie 837 milionów dolarów. To okazała liczba. Ale rozkład tego finansowania odsłania nam prawdę: znaczna część idzie na badania raka prostaty i raka jąder, a nie na rzeczywistą walkę z epizodem depresji w umysłach samotnych mężczyzn, którzy wieczorem siedzą sami i myślą, że nikому jego nie brakuje.

Movember działa jako psychiczne rozgrzeszenie dla społeczeństwa. Pozwala nam — jako kulturze — przyjąć postawę, że zajmujemy się problemem zdrowia psychicznego mężczyzn. W rzeczywistości, jedyne co robimy to zbieramy się w pubach, rozmawiamy o problemie z brodą na twarzy, a następnie — w grudniu — zapominamy. Powracamy do systemu, który generuje depresję: do biurokratycznych miejsc pracy, do społeczeństwa, które nie uczy mężczyzn, jak prosić o pomoc, do kultury, która każdemu mężczyźnie przypomina każdego dnia, że jego wartość jest mierzona jego osiągnięciami i zarobkami.

Rzeczywistość Zdrowia Psychicznego Mężczyzn: Wilcze Fakty

Pozwól, że sięgnę po fakty ze spokojną brutalnością.

Samobójstwa wśród mężczyzn w Stanach Zjednoczonych to około 23 śmierci na 100 tysięcy ludności — cztery razy więcej niż wśród kobiet, które tracą około 6 na 100 tysięcy. To nie są liczby abstrakcyjne — to są sąsiedzi, koledzy, bracia, ojcowie. W 2022 roku w samych Stanach Zjednoczonych 39 tysięcy mężczyzn zakończyło swoje życie samobójstwem. Średnio — mężczyzna umiera co 13 minut. W Wielkiej Brytanii, 74% wszystkich samobójstw to mężczyźni. Mężczyźni w wieku 45-64 lat stanowią najwyższą grupę ryzyka.

To są lwy, które leżą ranne w trawie — i my o nich nie mówimy przez jedenaście miesięcy w roku.

Ale tutaj pojawia się wilczy problem: Movember nie powstał, aby bezpośrednio leczyć depresję czy samobójstwa. Powstał w 2003 roku w Australii jako żart — trzydziestu mężczyzn w pubie postawiło się to wyzwanie: uprawiać wąsy przez miesiąc. Gra. Pusta gra. Następnie przemieniła się w kampanię fundraisingową, ale nigdy nie zmieniła swojej fundamentalnej natury: jest to społeczne performance-u, które zastąpiło rzeczywistą akcję.

Gdzie są programy edukacyjne dla mężczyzn o zdrowiu psychicznym w szkołach? Gdzie są szerokie inicjatywy zmian kulturowych, które nauczałyby mężczyzn, że słabość nie jest porażką? Gdzie są faktyczne zasoby dla mężczyzn w kryzysach? Movember zbiera pieniądze, ale te pieniądze — jak pokazują badania — częściowo trafiają do badań nad rakiem prostaty, częściowo na awareness campaigns, które są — jeśli się przyjrzysz uważnie — po prostu reklamowaniem problemów, a nie ich rozwiązywaniem.

Badania Priory Group z 2023 roku pokazują, że 40% mężczyzn powiedziałoby o swoich problemach zdrowia psychicznego dopiero, gdyby mieli myśli samobójcze. To znaczy, że czekamy aż do ostatecznej granicy. To jest osiągalna: społeczeństwo pozwala mężczyznom poczuć tak znaczną izolację, że muszą dotrzeć do punktu bez powrotu, aby cokolwiek zmienić w swoim życiu.

Performatywny Aktywizm: Wilcze Spojrzenie na Iluzję

Performatywny aktywizm — to jest ostatecznie to, czym jest Movember. Pozwól, że wyjaśnię mechanizm.

Mózg ludzki jest wręcz zadziwiająco zdolny do oszukania siebie. Kiedy podejmujemy akcję, która wygląda jak działanie rzeczywiste, ale jest jedynie gestą symboliczną — mózg produkuje takie same chemiczne nagrody, jakby rzeczywista zmiana zaszła. Psycholodzy nazywają to identity protective cognition — gdy nasze czyny odzwierciedlają naszą tożsamość, jesteśmy skłonni ich popierać, niezależnie od ich rzeczywistej efektywności.

Movember jest archetypicznym przykładem. Uprawiasz brodę, dzielisz się hasztagiem na Instagramie, bierzesz udział w imprezie Movembera. Poczucie wspólnoty jest rzeczywiste. Poczucie, że robiłeś różnicę — jest również rzeczywisty. Ale rzeczywista zmiana? To gnije gdzieś poza zasięgiem.

Kluczowy problem leży w psychologii grupy. Badania nad dynamiką grupową — od Zajonca po Moscovici — pokazują, że kiedy grupy zbierają się razem, aby "działać", rzeczywisty potencjał dla działania rzeczywistego często maleje, a nie wzrasta. To paradoksalne zjawisko nazwane jest social loafing — kiedy jesteś częścią grupy, czujesz się mniej osobistą odpowiedzialność za rezultat. Movember, z milionami uczestników, jest idealna do tego. Twoja indywidualna rola rozpuszcza się w masie. Ty robisz swoje — uprawiasz wąśa, zbierasz trochę pieniędzy — a system idzie dalej, niezmieniany.

Ale tutaj pojawia się coś jeszcze bardziej brutalnego. Badania z Uniwersytetu Yale pokazały, że kiedy ludzie czują się, że już coś zrobili dla sprawy, są mniej skłonni podejmować dalsze działania. To zwane jest moral licensing. Po dwóch tygodniach Movembera czujesz się wystarczająco dobrze w stosunku do zdrowia psychicznego mężczyzn, żeby zapomnieć o tym do kolejnego listopada.

Wilcze Struktury Społeczne: Co Movember Naprawdę Przemawia

Przyjrzyjmy się rzeczywistości socjalnej pod powierzchnią Movembera.

Movember, w sposób w którym jest zazwyczaj praktykowany, przybiera bardziej dystrybucję męskości tradycyjnej. Większość mo-broów — jak siebie zwany — to młodsi mężczyźni, gyakran z wyższym statusem społecznym i zasobami finansowymi do inicjowania zbiórki pieniędzy. To nie jest uniwersalny ruch dla wszystkich mężczyzn. To ruch dla mężczyzn, którzy mogą sobie pozwolić na uczestnictwo — mężczyzn, którzy pracują w otoczeniach, gdzie uprawianie brody nie zagroza ich zatrudnieniu, mężczyzn ze społecznym kapitałem, aby mobilizować pieniądze.

Tymczasem mężczyzna w budowie, mężczyzna w fabryce, mężczyzna bez sieci społecznej — oni nie uczestniczą w Movembera z taką samą łatwością. Ale — tutaj jest wilcze — oni to są mężczyźni, którzy rzeczywiście popełniają samobójstwo w niewspółmiernych liczbach. W Stanach Zjednoczonych samobójstwa wśród mężczyzn są wysoce skupieni z statusem ekonomicznym. Mężczyźni bez dyplomu szkoły wyższej mają dwa razy wyższe ryzyko samobójstwa niż mężczyźni z wyższym wykształceniem. Mężczyźni w zawodach wysokiego ryzyka — budownictwo, produkcja, transport — stanowią dysproporcyjnie wysoki odsetek tych, którzy się zabijają.

Gdzie oni są w Movembera? Nie są. Movember jest ruchem średniej klasy, zorganizowanym dla średniej klasy, ukierunkowanym na średnią klasę problemy.

Infrastruktura Problemów: Co Nikt Nie Porusza

Pozwól mi sięgnąć po to, co psychologowie wiedzą, ale społeczeństwo ignoruje: depresja i impulsywne samobójstwo u mężczyzn są wysoce powiązane z ekonomicznym bezpieczeństwem i społecznym statusem.

Badania Priory Group pokazują, że presja pracy (32% mężczyzn) i presja finansowa (31% mężczyzn) to dwa główne problemy, które negatywnie wpływają na zdrowie psychiczne mężczyzn. To nie są rzeczy, które Movember może zaadresować. To są rzeczy, które wymagają systematycznych zmian w pracy, w systemie edukacji, w systemach wsparcia społecznego.

Mężczyźni nie dbają tylko o — i to jest ważne — sobie samym sobą. Systemy kapitalistyczne nauczyły mężczyzn myśleć o sobie poprzez pryzmat produktywności. Jeśli nie zarabiasz, jeśli nie wspinasz się w hierarchii, jeśli zgubisz pracę — wtedy jesteś failure. Ta infrastruktura psychiczna, wbudowana w to, co oznacza być mężczyzną w nowoczesnym społeczeństwie, jest wilczym problemem.

Movember może rozpowszechniać świadomość o samobójstwach mężczyzn. Ale jeśli sama infrastruktura pracy pozostaje niezmienionym — jeśli mężczyźni wciąż czują się zobowiązani do bycia zarabiającymi, statusem-noszącymi, nieemocyjnymi jednostkami — wtedy żadna ilość wąsa na twarzy nie zmieni rzeczywistości.

Alternatywy: Co Faktycznie Działałoby

Tutaj schodzę ze wspólnej drogi i wskazuję na kierunek, w którym powinniśmy iść — jeśli byśmy faktycznie zadbali.

Czego potrzebują mężczyźni?

Po pierwsze, zmiana kulturowa, która delegitymizuje obraz mężczyzny jako samotnika. Mężczyźni mają znacznie mniej bliskich przyjaźni niż kobiety — badania pokazują, że średni mężczyzna ma znacznie mniej osób, do których może się zwrócić w czasach kryzysu. To jest strukturalny problem.

Po drugie, dostęp do rzeczywistych zasobów zdrowia psychicznego — terapia, doradztwo, wsparcie grup. Ale tutaj pojawia się problem ekonomiczny: Movember zbiera pieniądze, ale rzeczywisty koszt leczenia zdrowia psychicznego jest astronomiczny. W Stanach Zjednoczonych, średnia sesja terapii kosztuje 200 dolarów. Większość mężczyzn o niskich dochodach nie może sobie to pozwolić.

Po trzecie — i to jest kluczowe — zmiana w miejscu pracy i edukacji. Musimy nauczyć mężczyzn od dzieciństwa, że emocjonalne wyrażenie jest siłą, a nie słabością. Musimy zmienić kultury miejsc pracy, które traktują mężczyzn jako maszyny produkcyjne.

Ale żaden z tych rzeczy nie jest możliwy poprzez Movembera. Movember może finansować badania nad rakiem prostaty. To jest dobrze. Ale sama nazwa kampanii — Movember — sugeruje, że problem zdrowia psychicznego mężczyzn można rozwiązać poprzez zmianę fryzury. To jest nie tylko naiwne; to jest szkodliwe, ponieważ tworzy iluzję, że problem jest rozwiązywany, gdy faktycznie jest tylko głębiej zakopane pod warstwą symboliki.

PODSUMOWANIE

Movember to piękne zbędne. To genialne społeczne performancu, które pozwala nam czuć się dobrze w stosunku do zdrowia psychicznego mężczyzn, nie faktycznie robić nic. Każdego roku, w listopadzie, miliony mężczyzn — i kobiet — uczestniczą w ceremonii, która jest ostatecznie pusta.

Fakty są proste i wilcze: mężczyźni umierają. Cztery razy więcej mężczyzn niż kobiet zabija się. Mężczyźni z niskim dochodem mają dwa razy wyższe ryzyko samobójstwa. Mężczyźni czują się izolowani, nieobsługiwani, nieważni. Mówią nam to rok po roku — ale my słuchamy tylko w listopadzie, kiedy wygodnie dla nas oprawiać brodę.

Realnym pytaniem, które powinniśmy sobie zadać jako społeczeństwo, nie jest: "Czy uczestniczę w Movembera?" Realnym pytaniem jest: "Czy faktycznie zadbam o zdrowienie psychiczne mężczyzn poprzez zmianę systemów, które je niszczą?" Jeśli odpowiedź brzmi "nie" — a dla większości z nas to jest "nie" — wtedy powinniśmy przywracać uczestnictwo w Movembera, ponieważ stanowi to fałszywą świadomość, którą tłumaczymy sobie za działanie rzeczywiste.

Wilcze oko widzi jasno: Movember jest łatwe. Zmiana systemu nie jest. Ale jeśli faktycznie dbamy — jeśli naprawdę chcemy, aby mężczyźni żyli zdrowiej, bardziej nadzwyczajnie — wtedy musimy przestać uprawiać brody i zacząć się kłusować w głębokie, niekomfortowe pracy rekonfigurowania tego, co oznacza być mężczyzną w tym świecie.

To jest jedynym sposobem, w jaki wilk naprawdę się zmieni.